Ed Sheeran, pop agridulce, danza y esmalte exótico en ‘Play’

Sen facer moito ruído, Ed Sheeran converteuse nun dos grandes enche-estadios do planeta valéndose dunha imaxe risueña e próxima, cantando ao amor, aos vínculos familiares e á vida cotiá, facendo de   a guitarra acústica (coa súa pedalera de ‘loops’) un fetiche e fundindo o perfil de cantautor co ‘beat’ de r’n’b, o influxo do hip-hop e o rozamento afrolatino. ‘Play’ é xa o seu oitavo álbum e representa certo regreso aos seus acenos de identidade máis reconocibles, aínda co engadido resultón dunha serie de pistas que nos levan á música e a rítmica de países como Irán ou a India.

Sheeran vén de senllos álbums, o identificado co símbolo ‘-’ (tamén coñecido como ‘Subtract’) e o seu sucesor, ‘Autumn variations’, ambos de 2023, nos que traballou con Aaron Dessner (The National) manexando materiais de corte introspectivo e atmosférico. Agora, en ‘Play’  volve ao seu nun paquete de cancións con intencións refrescantes, fortalecedoras do espírito e un pouco (só un pouco) aventuradas. Coa lírica confesional no seu sitio desde a primeira pista, ‘Opening’, onde di vir de “un longo camiño despois de tocar fondo” e desliza algunhas invectivas a quen non o miran con bos ollos: “Non son a estrela do pop que din preferir”.

Pandereitas e castañolas

Pero, como dixo o poeta, vivir ben é a mellor vinganza e a Sheeran véselle pimpante en textos como o de ‘Sapphire’, cantando cousiñas como “as luces, a túa cara, os teus ollos / estalan no ceo como fogos artificiais”, sobre unha cadencia galopante e acompañado da voz de Arijit  Singh, estrela de Bollywood. Peza na que intervén o sueco-iraniano Ilya Salmanzadeh, e que desprega unha alfombra de sons e timbres exóticos ao oído occidental, procedentes de fontes como o santur, o tambor ‘dholak’ e diversas percusións menores. Sempre sen condicionar a canción, máis ben como adornos. Parte do disco terminouse en Goa e afloran as pandereitas e castañolas en ‘Heaven’, mentres que o bansuri e o mantra coral si que danun plus de forza a ‘Symmetry’, unha das pezas máis destacadas. Tamén puntúa ‘Azizam’, de dinámica con ascendiente (ao parecer) persa e potente refrán. 

Sheeran trata de aplicar revulsivos a un estilo persoal moi acoutado e que non dá moito máis de si, aínda que entre números con poucos relevos como ‘Old phone’ ou a baladita párvula ‘In  other words’ hai marxe para un simulacro ‘bluesy’ atractivo, ‘The vow ’, e un arranque house resultón en ‘Don’t lookdown’, confeccionado en complicidade Fred Again. Domina a bonanza anímica, aínda que, cando Sheeran saca a súa mala uva, faino a fondo: “Cada día ódioche un pouco máis / A vida mellorou cando che perdín”, canta en ‘A little  more’, peza enganosa co seu envoltorio livián. Talvez, Ed Sheeran fártese  ás veces de ser Ed Sheeran.

OUTROS DISCOS DESTACADOS

Compartiron escenario unha vez, pero a sintonía entre o pianista Brad Mehldau e o cantautor Elliott Smith (1969-2003) vai moito máis dentro: a fraxilidade, o claroscuro, o tremor e a traxedia son lugares que os dous exploraron con mestría. Mehldau rende homenaxe ao estrañado cantautor nun álbum que é máis que un disco de versións. En “Ride into the Sun” hai cancións de Smith reconstruídas en todas as escalas, do piano só á orquestra de cordas, pero tamén música nova onde Mehldau debuxa a Elliott Smith coa súa propia caligrafía. Roger Roca

Despois de un par de álbums interioristas-temerarios, o trío londiniense recupera o seu instinto pop máis nítido no seu, iso din, última obra. Un enésimo compendio de delicadezas fiel ao seu coñecido cromatismo, manexando cantigas adorables (‘The go betweens’) e interioridades peliculeras (‘Sweet melodies’), envolventes dinámicas soul (‘Brand new me’) e un refrán que pecha o disco deixando un ronsel de melancolía (‘The last estafe’). Á altura da súa alta reputación. Jordi Bianciotto

Subscríbeche para seguir lendo