«Este el ‘show’ que llevo soñando toda mi vida»

Veu moitas veces para actuar á Coruña. Que recordos garda da cidade?

Fantásticos. E non só da Coruña, tamén de Galicia en xeral. Aquí temos amigos que son case familia: Pablo Novoa, Nicolás Pastoriza, Miguel da Cerva… non son amigos aos que ves de cando en vez, son xente coa que compartimos vida. Ademais, Galicia foi o primeiro sitio onde empezamos a ser coñecidos con Los Ronaldos. Eu teño recordos moi bonitos daqueles primeiros concertos, de como a xente se envorcaba connosco. Nos últimos anos, ademais, A Coruña ocupa un lugar moi especial no meu corazón porque vivimos alí momentos máxicos. Este será o terceiro concerto nese recinto, e téñolle un agarimo enorme.

Esta vez chega coa xira do seu 40 aniversario. Que lle fai especial ilusión?

Que o público que me vira antes atope algo completamente distinto. É o show que levo soñando toda a miña vida, e non o digo de xeito poético, de verdade é o espectáculo que sempre quixen facer. Está a sección de ventos, un percorrido emocional por toda a miña carreira, pero non desde a nostalxia. Celébranse 40 anos, si, pero o propósito é mostrar en que me convertín hoxe. Coas visuais transfórmase nunha especie de película, como unha biografía sutil, sen caer no documental nin no repaso cronolóxico, pero cunha carga emocional enorme. E nun espazo tan acolledor como ese, co público envolvéndoche, estou convencido de que será un dos concertos máis emocionantes que fixen nunca.

Ademais, será o fin de xira coa banda ao completo...

Si, así é. Despois de Coruña temos un festival en Benidorm, pero sen ventos, e logo un concerto moi especial en Madrid, no Sol, que será unha especie de fin de xira. Pero o show completo, con toda a banda, cos arranxos, coas visuais… ese termina aquí. Coruña vai ser o peche real desta aventura, e vai ser un momento moi emotivo, estou seguro.

Como é o proceso de elixir o repertorio para un concerto tan especial?

É un proceso que me apaixona. Sinto no meu despacho coa guitarra e vou deseñando todo coma se fose unha película: penso na introdución, en como van entrar as luces, en que canción abre, que canción pecha cada bloque, en como se fan os cambios… case coma se fosen fundidos a negro de cine. Eu son moi cinéfilo e nótase. Teño un arquivo con todas as miñas cancións, ademais chámanse Todas as cancións de Coque e Todas as cancións de Los Ronaldos, e vou revisando, vou apuntando, fago un borrador enorme e logo vouno reducindo aos poucos. E de súpeto acéndese algo e ves claro que cancións teñen que ir. Non me custa, ao contrario, gózoo moitísimo.

Prefire o silencio do estudo ou o directo co público?

O escenario é o meu lugar natural, o que me dá a vida. O contacto co público, a calor, a enerxía… iso non ten comparación. Dito isto, nos últimos discos, especialmente en Aínda que esteamos mortos, aprendín a gozar do estudo dun xeito distinto. Cada vez gozo máis o estudo. Antes vivíao con máis tensión, pero agora relaxeime, aprendín a delegar nos músicos que me acompañan, a confiar no seu talento. Iso permitiume gozar do proceso de gravación, pero aínda así, o que me move de verdade é o directo.

Que lle motiva a seguir?

O de sempre, o que sempre me motivou para seguir, que é a necesidade de contar cousas, de coller un instrumento, de xuntarme con outros músicos, de subirme a un escenario. Todo iso a min éncheme. Non sei de onde vén esa necesidade, pero está aí desde sempre e non se esgotou. Mentres siga sentíndoa, seguirei adiante, con cada proxecto que teña.

O seu último disco ten un título moi potente, Aínda que esteamos mortos. Que hai detrás del?

A partir de certa idade, a percepción do tempo cambia. Empezas a darche conta de que as cousas se acaban. Acábanse as etapas da vida, acábanse as relacións, acábanse amizades que de súpeto desaparecen. E, por suposto, achégase tamén a morte, que é inevitable. Todo iso foi coándose nas miñas letras, e chegou un momento no que entendín que había que darlle ao disco ese aura. Non é que eu inventase nada. A morte estivo presente sempre nas grandes obras literarias, teatrais, cinematográficas. Simplemente, tocábame a min empezar a falar diso.

Ademais da música, vímoslle en cines e agora embárcase no teatro, como foi dar o paso?

Si, xusto cando empezaba a sentir que corría o risco de entrar na rutina de compor, gravar, virar e volver empezar, apareceu esta oportunidade. Mario Vega chamoume para interpretar a Mackie Messer na ópera dos tres centavos e era imposible dicir que non. É un agasallo caído do ceo. Así que, cando acabe a xira, pecho o chiringuito e métome de cheo no teatro durante un ano enteiro.

Gustaríalle actuar nos grandes teatros da Coruña?

Sen dúbida, encantaríame que esa obra chegase a Galicia, ata máis á Coruña, porque creo que ao público galego gustaríalle moito. A xira é moi longa aínda que por agora non hai datas en Galicia.

A súa nai, Amparo Valle, foi unha actriz moi querida. Deixoulle encamiñado cara aos escenarios?

Inevitablemente. Os meus pais eran cómicos, viviamos de teatro en teatro, sempre entre bambalinas. Non creo que houbese un plan para que o meu irmán Miguel e eu seguísemos os seus pasos, pero contaxiáronnos esa vida intensa, ese amor polos escenarios. E ao final, sen esperalo, dedicámonos ao mesmo.

Despois de toda a súa traxectoria, que queda por facer?

Non o sei. E gústame non sabelo. Pescudareino cando chegue. Esta profesión funciona así. Nunca imaxinei que acabaría interpretando a Mackie Messer no teatro, e aquí estou. Non se pode planear nada, simplemente ocorre.

Subscríbeche para seguir lendo