Adiós a la joyería de A Coruña más antigua que el Obelisco y el Palacio de María Pita

A Xoiería Amor leva na rúa San Nicolás desde 1885, a ntesde que se inaugurase o Obelisco ou se construíse o palacio municipal de María Pita. Sobreviviu a guerras e ditaduras, aos cambios de negocio na xoiería e pasado, de man en man, durante cinco xeracións, pero este mes acábase a súa historia. O día 30 de setembro deixará de existir, como explican o seu responsable actual, Beatriz Estrabiz, e o último membro da saga de xoieiros que lle dá nome, Antonio Amor.

«Empezamos hai 140 anos como un local de compravenda de ouro para a xente que se ía á emigración», conta o último membro da dinastía Amor, que engade que moitos convertían o ouro en divisas líquidas para embarcar a América. Despois «fomos derivando», indica o xoieiro, que empezou no oficio na década de 1980 xa como a «quinta xeración» da liñaxe. «Fun a Madrid para estudar óptica, pois naquel entón estaba moi de moda ter óptica e xoiería», recorda Antonio Amor, e, aínda que o modelo de negocio dual non fraguou, el, acabou vivindo da xoiería corenta anos.

«As habilidades necesarias son que che guste a moda e moito don de xentes, e aínda que non as teño», chancea, «sempre tiven xente traballando comigo que me daba mil voltas, moi formada e con moitas ganas». Nestas catro décadas viu como o negocio ía evolucionando, e, nos últimos tempos, «resentindo». O prezo do ouro «está polas nubes» e é moi difícil dicirlle ao cliente «que de onte a hoxe unha peza subiu un 5%» polo custo do material. Pasar á prata dá «menos ganancia e o mesmo traballo».

Amor considera que tamén afectou a «inseguridade», que leva a que «moi pouca xente atrévase a levar pezas grandes» pola rúa, e «apareceu internet e agora compramos para a inmediatez», non como antes, cando se pensaba en «investir, en que os netos se acorden de min». A xoiería precisa dun investimento moi importante, e co diñeiro que un ten parado na xoiería «practicamente te compras un piso». O negocio, sinala, vai quedando en mans de cadeas.

No seu caso, manter o negocio foi unha «obrigación cumprida», e, xa que os seus fillos non ían seguir, colleuno hai dous anos unha antiga empregada, Beatriz Estrabiz, aínda que Amor seguía «botando unha man». Pero, segundo conta a propia Estrabiz, que está a liquidar o material, decidiu pechar por unha combinación de factores, desde o aumento do prezo do ouro a que lle xurdiu a oportunidade doutro proxecto no gremio da xoiería, no que leva 32 anos.

Estrabiz traballou en Amor antes de coller o local, e recorda que accedeu ao oficio «como aprendiz, estudando con 19 anos». É unha forma de aprender a ser xoieiro que «se perdeu e creo que é necesaria», sinala. A xoiería, considera Estrabiz, perdeu parte da súa «esencia», pois non se trata tan só de ser un vendedor senón de coñecer as xoias e realizar formacións como «os cursos de gemología, que son importantísimos».

Cando acabe setembro, o ouro e as xoias deixarán de brillar no negocio que acompañou aos coruñeses desde o século XIX, cando os barcos de vapor saían do porto rumbo a América. O local estaba arrendado pola xoiería e Estrabiz supón que «os donos o alugarán» para algún outro negocio. Pero xa sen o nome de Amor que estivo ligado ao baixo do número 5 de San Nicolás ao longo de 140 anos.